Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı

20 Mayıs 2015 Çarşamba

affetmek

Bugün çok acaip bir yağmur var İzmir'de.  Hiç tahmin etmediğimiz için - bizim yerimize Meteoroloji tahmin etmiş,  dikkate al değil mi? - baya baya  mahsur kaldık okulda. Önce hava hafif kapaliydi. Çocuklarla bahçeye çıktık, sonra çocuklar bizden önce sınıfa girince biz de kantine sığınma talebinde bulunduk mecburen. Aslında okula gelirken "aslında güneş gözlüğüne gerek yok sanırım bugun" dediğimde bunun olacağını tahmin etmeliydim.
Böyle havalarda daha bir depresif olduğum kesin. Altından kalkmaya çalıştığım tüm anılar zihnimdeki çekmecelerden birer birer fırliyor.
Klasiklerden birinde şöyle bir cümle okumuştum çok uzun yıllar once: "unutmak çoğu zaman bir lütuftur." Gerçekten de öyle. Unutmamak,  hatırlamak da insanı en cok yıpratan şey. Affetmek, herkesin kolaylıkla başarabilecegi bir is değil. Ama basaranlarin da kendine nasil bir iyilik yaptığı sanırım tartışılmaz. Yapilan bilimsel calismalarda affetmeyi basaran insanlarin Oksitosin ve seratonin seviyesinde inanilmaz bir artış görülmüş. Yani karşıdakinin kendini aklamasi için değil,  kendi mutluluğumuz için bunu yapmak zorundayız. Benim bunu aklımdan geçirmeye başlamama bile daha çoook var. Hiç affetmek gibi bir isteğim de yok. Yumuşamak veya iyi düşünmek asla istemiyorum. O kadar kolay değil yani. Belki oğlumu ve kendimi ayakta tutarken bundan besleniyorumdur da kendime henüz itiraf etmemişimdir.
A.B.D'de  yanilmiyorsam 49 kadini öldüren bir seri katilin mahkeme videosunu izlemiştim.tum kadınların ailelerine söz hakkı veriliyor ve hepsi tüm nefretini kusuyor. Ve adam hepsini dinlerken bir gram bile birsey hissetmiyor, hiçbir tepki verme gereği bile duymuyor. Hiçbiri umrumda değil diyor. Sonrasında yaklaşık 70 yaşında sakallı bir amca söz alıyor. "Kızımı öldürdün ama ben seni affediyorum" diyor. Seri katil hickiriklara boguluyor. Bu uç bir affedebilme örneği elbette. Ama etkisi ve sonucu bence de aynen bu.
Ben yapamam ama yapabiliyorsaniz siz mutlaka deneyin. Kendi  mutluluğunuz için. 

2 yorum:

  1. beni en çok kıran insan kötü bir şey yaşamıştı. o gün onu öyle çaresiz görünce nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde affettim onu. o günkü hafiflemişlik hissini tarif etmeye kelimelerim yetmez.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kırgınlık dozuna da bağlı olabilir. E ne iyi sevindim senin adına :))

      Sil