İyiyim iyi...

Oglum için yazdığım bir günlük var.  Doğumundan yaklaşık 20 gün sonra yazmaya başladım.  Aslında isteğim hamilelik sırasında yazmaya başlamak fakat doğum sonrasında olduğu gibi hamileliğimde de bebeğimle paylaşmaya değer mutlu anılarım pek olmadı. Herneyse arayı zaman zaman açsam da günlüğümüze güncel durumları yansıtmamaya calisarak yazıyordum.  Sonra kendimi "otekilestirdigimi" fark ettiğim bir gün Google'a "bekar anneler" yazıp enter'a basmamla bir de ne göreyim?  Aaaa yalnız degilim-misim meğer. Bir iki blogdan birseyler okudum.  Oh dedim herkes benzer sorunlarla bahsetmeye uğraşıyor.  Başarısız bir kadın olduğumdan değil yani bunca şey.  Onları okumak İyi geldi. Sonra daha önce açıp da devamını getirmediğim blog denemelerim aklıma geldi.  Ama, dedim,  bu şehirde - o sırada ankara'da idim- iyi bişey yapmak içimden gelmiyor. Eğer İzmir'e dönmeyi başarırsam o zaman başlarım.
ama benim ne oğlumun babasına karşı hislerim,  ne sevdigim adamla nasıl oldu da ayrıldım temalı uzuntulerim  oldu. Ben onu sevmekten vazgeceli o kaadaaaar uzun zaman oldu ki size yemin ederim ki tek bir saniye bile onun için üzülmedim. Tek derdim oğluma ve bana yaşattığı korkunç hayatti. Şu anki tek derdim de oğlumun onunla geçireceği zamanlarda onu kendine örnek almasını önlemek.  Zira görebileceğiniz en hastalıklı özelliklere sahip bir şahıs.  Zaten bu yazı dışında kendisine ayıracak tek bir satirim dahi yok. Iyi ki de öyle.  Çünkü bunca kötü şeye bir de aşk veya sevgi acısı eklenseydi olurdum herhalde. Bu açıdan şansliyim. Kendisi tamamen anti- medeni bir insan ayrıca yaptığı onca şeyden sonra karşıma çıkmaya da cesareti olmadigindan sadece oğlumu almaya geldiğinde görüyorum ve tek kelime bile etmiyorum. İleride ister istemez mecbur kalacaksın diyenler için de I-ih yemez canım.  Çocuğumla ilgili herhangi bir yorum hakkı da yok ve zaten tınlamam da. Ha tabi süründugunu görsem hoşuma gider o ayri:)) amann bana yaklaşmasın da... dilenci olsa sadaka vermem vallahi. ..